Κιούχελμπεκερ, Βίλχελμ Κάρλοβιτς

(Wilhelm Karlovich Kuechelbecker, Αγία Πετρούπολη 1791 – Τομπλόσκ 1846). Ρώσος λογοτέχνης, γερμανικής καταγωγής. Ήταν γόνος οικογένειας ευγενών. Το 1817 αποφοίτησε από το λύκειο στο Τσάρσκοε Σελό, όπου γνωρίστηκε και συνδέθηκε φιλικά με τους Πούσκιν και Ντέλβιγκ. Εργάστηκε στο Κολέγιο Εξωτερικών Υποθέσεων της Αγίας Πετρούπολης και, αργότερα, δίδαξε ρωσικά και ιταλικά. Στη διάρκεια του ταξιδιού του στο εξωτερικό, μεταξύ 1820-21, έδωσε διαλέξεις στο Παρίσι για τη ρωσική λογοτεχνία, όπου ανέφερε την ανάγκη πολιτικών μεταρρυθμίσεων στη Ρωσία. Οι διαλέξεις αυτές διακόπηκαν απότομα με εντολή της ρωσικής πρεσβείας. Το 1822 υπηρέτησε στον Καύκασο με ειδική αποστολή. Τον Νοέμβριο του 1825 προσχώρησε στην οργάνωση Βόρεια Κοινωνία των Δεκεμβριστών του Κ.Φ. Ριλέγιεφ και κατά την εξέγερση της Αγίας Πετρούπολης πυροβόλησε τον μεγάλο δούκα Μιχαήλ Πάβλοβιτς, ενώ προσπάθησε να οργανώσει αντεπίθεση κατά των κυβερνητικών στρατευμάτων. Μετά την καταστολή της εξέγερσης αποπειράθηκε να διαφύγει στο εξωτερικό, αλλά συνελήφθη στη Βαρσοβία και καταδικάστηκε σε θάνατο. Αργότερα η θανατική ποινή μετατράπηκε σε καταναγκαστικά έργα και το 1836 εξορίστηκε στη Σιβηρία. Τα πρώτα ποιητικά έργα του Κ. εντάσσονται στην παράδοση της ελεγειακής ποίησης του Ζουκόφσκι. Στις αρχές του 1820 αντιτάχθηκε στον ανεδαφικό συναισθηματισμό και υιοθέτησε τις θέσεις των Δεκεμβριστών ρομαντικών. Πολλά από τα έργα του διέπονται από φιλελεύθερο πνεύμα και καταφέρονται εναντίον της έντονα υποκειμενικής λυρικής ποίησης. Τις αρχές του αυτές τις κοινοποίησε σε άρθρο του με τον τίτλο Για τις τάσεις στην ποίησή μας, ιδιαίτερα στη λυρική ποίηση της τελευταίας δεκαετίας, το οποίο δημοσιεύτηκε το 1824 στο Μνημόσυνο, φιλολογικό περιοδικό των Κ. και Β.Φ. Οντοέφσκι. Έγραψε επίσης την τραγωδία Αργείοι (1822-25) και τα ποιήματα Στον Αχάτη (1821) και Στους φίλους του Ρήνου (1821). Κατά την περίοδο της φυλάκισης και της εξορίας του ο Κ. έγραψε έργα που δείχνουν την αφοσίωσή του στα νεανικά του ιδανικά, όπως το Ελεγείο (1832) και το Για τον θάνατο του Γιακούμποβιτς (1846). Πάντως, το αίσθημα της μοναξιάς και της μελαγχολίας που υπάρχει και στα άλλα του κείμενα είναι πιο έντονο στα έργα της περιόδου αυτής Οκτώβρης 19 (1838) και Το μερίδιο των Ρώσων (1845). Η μυστικιστική ιδέα του προκαθορισμένου και η τραγική μοίρα του ανθρώπου είναι τα δύο κυρίαρχα στοιχεία στο πιο σημαντικό πεζό του έργο, το μυθιστόρημα Ο τελευταίος άνθρωπος (1832-42).